Kadir Keskin

İNSANLAR  KIYAFETİNE GÖRE KARŞILANIYOR AMA...

 Şark klasikleri bir hazinedir.  Sadi-i Şirazi’nin  “ Gülistan” adlı  kitabından bir alıntı ile   yazıma  giriş yapmak istedim.

 Eskiden  Mısır’da  iyi huylu, temiz giyimli,  ama konuşmayan kelli felli  yaşlı bir adam yaşıyormuş.  Bu yaşlı adam bulunduğu ortamlarda  herkes konuşurken   o, sürekli   susmayı tercih edermiş. Bir çok  akıllı insan uzaktan, yakından  geliyor, etrafında pervane gibi  gibi dönerek onun  bilgi ve görgüsünden  faydalanmayı düşünürmüş ama  o nedense  hep susmayı tercih edermiş.  Bu arada çevresinden gördüğü ilgi ve itibar üzerine de  kendini herkesten daha bilgili olduğu zehabına  kapılmış.

Bir gece kendi kendine  enine , boyuna düşünmüş. “ Kişi dilinin altında gizlidir” diyerek konuşmayı düşünmüş. “Eğer bu şekilde konuşmayarak  kendi içime kapanıp      kalırsam insanlar  bilgili olduğumu nerden bilecek?”

 O günden sonra  konuşmaya  başlar. Fakat az zamanda  herkes görür ki bilgi küpü sandıkları  bu yaşlı adam  cahilin biriydi. Hatta Mısır’da ondan daha cahil biri varsa, yine odur, kanatine varmışlar, herkes çevresinden uzaklaşmış. Pervane gibi etrafında dolaşan  insanarın hiç biri etrafında kalmamış, ziyaretine de gelen olmamış. Bir anda itibar kaybı yaşayan bu yaşlı adam, pılı pırtısını toplayıp Mısır’dan ayrılmayı düşünür. Mısır’dan ayrılırken oturduğu  mahallenin   çıkış kemerine  şu sözleri yazar: “ Aynada  kendi çirkinliğimi görmüş olsaydım, yüzümü örten  perdeyi asla yırtmazdım. Kendimi güzel ve bilgili sandığım için, perdeyi  açmam  ne kadar yanlış oldu.”

 İma-ı Azam  akşamları  dükkanını kapattıktan sonra  evinin  bir odasını da müşkili  olan müslümanların  müşkillerini dinleyip onların, onların müşkillerine çözüm bulmak üzere  vaktini ayırırmış. Müşkili olanlar gelirler sorularını  sorarlar İma-ı Azam da  fetvasını  verir gönderirmiş.   Ama üstü başı düzgün bir bey de her akşam İmam-ı Azamın huzuruna gelir,   İmam-ı Azam’ın verdiği fetvaları dinlermiş.  Ama hiç soru sormazmış.  Günlerdir dikkatini çeken bu adama İmam-ı Azam sorar : “ Sizin bir müşkiliniz var mı?”  cevaben adam; “ Var efendim” der. “ Nedir?” dediğinde, adam:  “ Akşam güneş battığında  hava kararmaz ve hala aydınlık olursa, akşam namazının vaktini nasıl tayin edeceğiz?”  Akşam güneş batıyor , hava kararmıyor.  İmam-ı Azam cevaben adama der ki: “ Seni soru sormaman, soru sormandan daha yeğdir”der.

 Geçenlerde   oturduğumuz yazlığın yol sorunu çözmek üzere  ilçenin  Belediye Başkan yardımcısına arkadaşlarla beraber gittik. Yanımdaki arkadaşlar hemen konuya girdiler, meramlarını anlatırken, ilgisi olmayan konulara da girdiler. Başkan yardımcısı arkadaş, arkadaşlarımı dinliyor ama  bir taraftan da dikkati benim üzerimde. Ben ise hiç konuşmuyorum. Sadece karşılıklı konuşulanları dinliyorum ama   arkadaşların konuştukları konuların ? ni de lüzumsuz konuşmalar.  Lüzumsuz konuşmalardan sıkılan  başkan yardımcısı bir taraftan da gözüyle süzdüğü bana dönerek  “ Sizi ilk defa görüyorum, sizi tanıyabilir miyim?”  diye bana döndü. Ben de “arkadaşlarımın dileği benim dileğimdir.” diye cevapladım. Bilahare arkadaşlar çıktıktan sonra  beni odasında alıkoyan başkan yardımcısı ilave söylediği çayla bana bir yarım saat daha ayırdı.

Hep dikkat etmişimdir.  Toplumlarda  az konuşan insanların sesi daha güçlü oluyor. Pür dikkat herkes onun ne diyeceğini  merak ederek büyük bir dikkatle dinliyor. Çok konuşan insanların sesi ise insana arı vızıltısı gibi geliyor.

 Hayvanlar susarlar, insanlar konuşur. Ama saçma  sapan söz sarfedenler  dinlenmez. Hatta etrafına  sıkıntı verir. Çünkü en zor şey toplum içinde konuşmak, ama daha zoru da boş konuşma dinlemektir. 

Papağan da konuşur. Ama papağan konuştuğu kelimelerin cahilidir. Çünkü papağan  söyledikleri kelimelerin manasını bilmez. Bazı insanlar da tıpkı  papağan gibi konuştuğu kelimelerin  manasını   ve ne amlama geldiğini bilmeden papağan gibi konuşurlar.  Mevlananın dediği gibi “ Kıyafetimizle karşılanıp da  lüzumsuz konuşmalarımız dolayısıyla bulunduğumuz topluluklardan   itibarsız uğurlanmayalım